می دونی دوست من ...

می دونی دوست من ...

نیاز دلامون پركشیدنه اما نه تا اوج آسمون

كه تا غروب سرخ هرچی نگاه غمگینه...

دلم می خواد همیشه یه پله بالاتر باشم

پله ای كه منو برسونه به ابرها...

احساس كردی گاهی اوقات دلت دیگه تو سینه ات بند نمی شه...؟

اونوقته که دلت میخواد پربزنی وبری به آسمونا و

سوار ابرها یی بشی که ما رو به یاد تیكه هایی از بهشت می اندازن

دلم می خواد قاصدك نگاه کسا نی روكه دوست دارم

تو آ سمون آ بی آرزوها ببینم

چتر همه اونایی بشم كه نمی خوان نم نم اشكهای دلواپسی

 سجاده بی نیازشون  روتر کنه.

می بینی خواسته دلای آدما همیشه از جنس بلوره.

خود ماییم كه بلور آرزوهامونو شكل می د یم

جوری كه به شکل قا لب آرزوهامون دربیاد

زندگی ما آدما رو گردونه همین آرزوهای كوچیك و بزرگ می چرخه

هیچ میدونی دنیای سبز دوستی ها، یه دنیای بی خزونه

اگه باغبون دلامون دریچه ها رو روی هجوم تردیدها ببنده...

ما برای به یاد هم بودن، به چندخط نوشته، یه شاخه گل مریم

یه عكس یادگاری، و خیلی چیزهای دیگه نیازی نداریم.

برای اینكه من و تو یاد هم باشیم، تنها یه خاطره هم می تونه،

خاطره ساز دوستی های ابدیمون باشه...

خاطره كوچیكی از همه ی با هم بودنهامون...

حالا دیگه تداوم محبتها مون دست خودمونه

به اینكه چقدر نسبت به هم صادق باشیم، بی ریا باشیم و باایمان.

نمی دونم كجای راه دوستی هستم، ابتدا یا نیمه راه

اما هرجا كه باشم، بذارید آینده دوستیمون رو با این جمله زلال كنم كه:

زندگی کوتاهه واقعاً عاشق باش، بدون محدودیت بخند

 غمها رو  فراموش كن و قواعد را بشكن

پس بذار همین جا دعا كنیم:

خدایا...!

همه اونایی كه دلاشون آسمونیه ، نگاهشون بارونیه

خنده هاشون بی ریاست، گریه هاشون بی صداست

به همه چیزهایی كه تمنای درونیشونه برسون...